ธีรพงษ์ ธรมธัช
“ขวัญ” เป็นคำเรียกขานที่คุณพ่อ- คุณแม่ ญาติพี่น้องและคนทั่วไปใช้เรียกผม หมายความว่าเป็น “ขวัญใจ” ของคุณแม่ (คุณแม่สุมาลี ผ่องประพันธ์) และคุณพ่อ (คุณพ่อสุรศักดิ์ ธรมธัช) เพราะว่าท่านทั้งสองแต่งงานอยู่กินกันมานาน ๙ ปี ผมจึงเกิดมาเป็นสมาชิกในครอบครัว เมื่อตอนผมเกิดใหม่ๆ ผมเป็นคนอ่อนแอและขี้โรคมาก คุณแม่เล่าให้ฟังว่า ผมเกิมาได้ ๗ วัน ก็ป่วย…หายใจหอบ ตอนแรกหมอบอกว่าเป็นโรคปอด แต่ผลวินิจฉัยท้ายสุด สรุปว่าเป็นโรคหัวใจรั่ว คุณแม่ต้องนำผมไปรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลเปาโลฯ นานนับเดือน
ที่โรงพยาบาล…ผมต้องเข้า-ออก ระหว่างห้องพักกับห้อง ไอ.ซี.ยู. ตลอด คุณแม่บอกว่าช่วงนั้นอาการของผมเป็นตายเท่ากัน ลำตัวผมเขียวคล้ำดำไปหมดแล้ว ผมต้องใส่เครื่องช่วยหายใจตลอดเวลา คุณแม่คุณพ่อเกือบจะสิ้นหวังในการมีชีวิตรอดของผม แต่แล้วด้วยเดชะบุญ…คุณป้าสุกัญญา ลิขิต ซึ่งเป็นเพื่อนคุณแม่และเป็นผู้มีบุญคุณต่อชีวิตผม ได้แนะนำคุณแม่ว่า “มีหลวงพ่อองค์หนึ่งที่จังหวัดสิงห์บุรี เก่งมากๆ เลย ควรยกผมให้เป็นลูกหลวงพ่อซะ จะได้มีชีวิตรอด”… ตอนแรกคุณแม่ไม่ค่อยเชื่อ เนื่องจากคุณแม่ไม่เคยมีความรู้เกี่ยวกับพระและพุทธศาสนา เพราะคุณแม่เป็นอิสลามิกชน แต่คุณป้าสุกัญญาก็บอกคุณแม่อย่างมั่นอกมั่นใจว่า “น้องขวัญหายแน่ ถ้ายกให้เป็นลูกหลวงพ่อ” คุณแม่เริ่มสับสนและลังเลใจ แต่ในที่สุดเมื่อคุณแม่ คุณพ่อ และคุณป้าสุกัญญาได้ลงความเห็นว่า ชีวิตของผมใกล้ความตายทุกขณะ…. ท่ามกลางสายระโยงรยางค์ของเครื่องช่วยหายใจเช่นนี้ ทำไมไม่ลองทำดู เพราะไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไร ในที่สุด … คุณแม่กับคุณป้าสุกัญญาก็พากันไปวัดอัมพวัน อ.พรหมบุรี จ.สิงห์บุรี เพื่อพบหลวงพ่อพระราชสุทธิญาณมงคล (หลวงพ่อจรัญ) และเล่าเรื่องของผมให้ท่านฟังพร้อมทั้งขอร้องวิงวอนให้ท่านช่วยชีวิตผมและรับผมเป็นลูก (โดยท่านเป็นพ่อทูนหัว) หลวงพ่อไม่ยอมรับปาก… แต่บอกว่าอีก ๒ – ๓ วัน ให้คุณแม่ไปฟังข่าวที่วัดดอนเมือง เพราะท่านจะไปเทศน์ที่นั่น พร้อมกันนั้นท่านก็ขอที่อยู่ของครอบครัวเราเอาไว้
สามวันถัดมา… คุณแม่กับคุณป้าสุกัญญาได้ไปพบหลวงพ่อที่วัดดอนเมือง คุณแม่บอกว่า… คุณแม่ก้มกราบหลวงพ่อด้วยความหวังซึ่งเป็นทางสุดท้ายที่คุณแม่มีอยู่… หลวงพ่อท่านบอกคุณแม่ว่า “ไม่ต้องกลัว หลวงพ่อช่วยได้” โดยท่านบอกว่าท่านแผ่เมตตให้แล้ว หลังจากนั้น…อาการของผมก็ดีขึ้น และในที่สุดก็กลับบ้านได้
เมื่อผมอายุได้ ๔ ขวบ อากรลิ้นหัวใจรั่วยังมีอยู่ คุณแม่กับคุณป้าสุกัญญาได้ไปพบหลวงพ่ออีกครั้งหนึ่ง เพื่อถามว่าจะทำอย่างไรดีกับกรณีของผม หลวงพ่อบอกว่า “ให้หมอผ่าตัดรักษาลิ้นหัวใจไปเลย ไม่ต้องกลัว ไม่มีอันตราย ลูกขวัญจะหายดีและแข็งแรง” คุณพ่อคุณแม่จึงพาผมเข้าโรงพยาบาลเพื่อผ่าตัดรักษาลิ้นหัวใจ ด้วยความเชื่อมั่นคำบอกกล่าวของหลวงพ่อต้องเป็นจริง…. ด้วยเดชะบารมีของหลวงพ่อที่คุ้มครองผม ทำให้การผ่าตัดเป็นไปด้วยความราบรื่น พักฟื้นอยู่โรงพยาบาลแค่ ๒ วัน ผมสามารถกลับบ้านกับคุณแม่คุณพ่อได้ หลังจากนั้นอาการของผมดีขึ้นเรื่อยๆ และสุขภาพแข็งแรงมาจนถึงปัจจุบันนี้
พออายุได้ ๑๓ ย่าง ๑๔ ขวบ หลวงพ่อก็บอก คุณพ่อคุณแม่ว่าให้ผมบวชเณร ในโครงการสามเณรใจเพชรของสมเด็จพระเทพฯ ซึ่งเป็นการบวชเณรภาคฤดุร้อน คุณพ่อคุณแม่เห็นว่าผมเริ่มจะย่างเข้าสู่วัยรุ่น ควรจะได้เรียนรู้หลักธรรมคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า เพื่อจะได้เป็นคนดีของครอบครัวและของสังคมต่อไปในภายหน้า ซึ่งผมก็ไม่ขัดข้อง ผมบวชและจำพรรษาอยู่วัดอัมพวันเป็นเวลา ๑ เดือน โดยมีหลวงพ่อพระราชสุทธิญาณมงคลเป็นพระอุปัทฌาย์ ผมได้รับความเมตตาอย่างสูงจากหลวงพ่อ… ตลอดระยะเวลาที่ผมจำพรรษาอยู่ที่วัดอัมพวันนั้น
ทุกวันนี้ครอบครัวของเราพากันไปกราบนมัสการหลวงพ่อที่วัดอัมพวันเป็นประจำทุกเดือน ผมถือว่าผมเป็นคนที่โชคดีอย่างมหาศาลที่มีพ่อทูนหัว… คือหลวงพ่อพระราชสุทธิญาณมงคล ผมกับคุณพ่อจะสวดมนต์บทพระพุทธคุณ ตามที่หลวงพ่อสอนไว้เป็นประจำ ส่วนคุณแม่จะนั่งสมาธิ ยุบหนอ-พองหนอ และระลึกถึงพระคุณของหลวงพ่อทุกวัน คุณแม่เองยังต้องปฏิบัติภารกิจเยี่ยงอิสลามิกชนตามปกติ… แต่ด้วยความเชื่อมั่นว่าทุกศาสนาสอนให้คนเป็นคนดี… และผมรอดตายมาได้เพราะเป็นลูกของหลวงพ่อ จึงทำให้คุณแม่มั่นใจในการทำความดี และเชื่อว่าการนั่งสมาธิและแผ่เมตตาให้สรรพสัตว์ทั้งหลายเป็นเรื่องที่ดี ที่ควรทำอย่างยิ่ง
ปัจจุบันผมอายุ ๑๖ ปีแล้วครับ เรียนอยู่ปวช. ปีที่ ๑ สาขาช่างก่อสร้าง ที่วิทยาลัยเทคนิคอยุธยา ผลการเรียนของผมอยู่ในเกณฑ์ดี และครอบครัวของเราก็อยู่ในฐานะที่ดีขึ้นเรื่อยๆ เพราะเราทุกคนโชคดีที่ได้พบหลวงพ่อ ส่วผมเองรอดตายมาได้เพราะได้เป็นลูกหลวงพ่อครับ
คณะผู้จัดทำ http://www.jarun.org/contact-webmaster.htmlหนังสืออิเล็กทรอนิกส์เล่มนี้จัดทำเพื่อเผยแพร่เป็นธรรมทานเพื่ออุทิศส่วนกุศล ให้แก่ บรรพบุรุษ บิดา มารดา ญาติสนิท มิตรสหาย ผู้มีพระคุณ ครูอุปัชฌาย์ อาจารย์ เจ้ากรรมนายเวรทุกภพ ทุกชาติ
กฏแห่งกรรม ธรรมปฏิบัติ 